Ciało umęczone


Wszyscy znamy wizerunki Matki Szczęśliwej, gdy trzyma na ręku dziecięce ciało Swojego Syna. Znamy i wizerunki Matki Boleściwej, gdy trzyma na rękach martwe ciało tego samego Syna zdjętego z krzyża. Ta sama Matka, to samo ciało, raz pełni radości i witalności, przyjmujący hołdy królów i pasterzy, a raz pełni bólu, wydani przez kapłanów i wyszydzeni przez żołnierzy. To samo ciało. Delikatne ciało dziecka i poszarpane ciało skazanego na śmierć, na rękach tej samej matki, dla której te dwa wydarzenia rozdzieliła przepaść cierpienia. 

I spoza wieków upłynionych tyla
wraca ta do mnie zobecniona chwila,
w której śród Niebios i ziemi zaćmienia
zmarł Wszechstworzyciel wobec wszechstworzenia! 

Ciało dziecka i ciało dorosłego skazańca. Czy wolno nam twierdzić, że to ciało umęczone przestało być ciałem Jej Syna? Nie. To, co chwilowo śmierć pochłonęła, było tym samym ciałem, które odbierało hołdy wielkich i małych. 

Podkreślam tę toż-samość ciała dziecka i skazanego, ponieważ wierzymy, że Kościół ma swój udział w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, a my wszyscy, którzy „zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć”, „razem z Nim pogrzebani”, „przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno” i „tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie”. Tę eschatologiczną zapowiedź warto sobie przypominać, gdy wśród obecnych ciemności zdarza się nam słyszeć i głosić słowa słusznej krytyki wobec głównych aktorów kolejnego dramatu zdrady i umęczenia tego ciała, abyśmy – krytykując – nie głosili, że to – być może martwe już ciało – przestało być ciałem Dziecka Matki Kościoła. 

Popatrzmy na obraz Piety, Matki opłakującej śmierć Syna. Łacińskie słowo „pietas” oznacza pobożność, dobroć, litość, poczucie odpowiedzialności, miłość zgodną z powołaniem. Koryguję samą siebie. Tak, źle się dzieje w Kościele. Tak, Ciało zostało wydane przez wielu kapłanów na wyszydzenie i śmierć. Tak, to Święte Ciało, kiedyś rosnące i przyciągające nowych zwolenników aż po krańce świata, teraz kurczy się, pełne ran i rozdarcia. To Ciało pięknego Dziecka teraz wzbudza osłupienie na Jego widok nieludzko oszpecony grzechami, słabościami, infiltracją kąkolem. W prawdzie trzeba to widzieć i wiedzieć, jednak nie wolno mi mówić ani myśleć niczego, co by sugerowało, że Ciało przestało być Ciałem i zasługuje tylko na pogardę i ucieczkę od niego. Zostaliśmy powołani do miłości do tego Świętego Ciała i zgodnie z tą miłością, razem z Matką, zostańmy z nim, trzymajmy je i opłakujmy aż zmartwychwstanie. 

Albo Ty myślisz, o Ty wiecznie żywy
Ze Ciebie kocham za przyszłe nagrody,
Za obiecane w królestwie Twym gody,
Za palmy — harfy — i cuda — i dziwy —
Za jakąkolwiek bądź w niebie zapłatę,
Którą byś spłacił mi dni mych utratę?
Ja kocham Ciebie — żeś był nieszczęśliwy!
Że przebolałeś tu wszystko co boli,
Że zniosłeś wszystko co tylko poniża,
Ty Bóg, w kajdanach cielesnej niewoli,
Ty Bóg, przez katów prowadzon do Krzyża!
Ja Ciebie kocham — że Cię o tej chwili
Niebo odbiegło — i ludzie zdradzili!
Ja Ciebie kocham — żeś był przymuszony
Wołać do Ojca: «0 jam opuszczony» —
Ja Ciebie kocham, za Twoje konanie
I za śmierć więcej niż za Zmartwychwstanie!

(Cytaty: Z. Krasiński, "Ułamek naśladowany z glozy św. Teresy")

 

Popularne posty z tego bloga

O Komunii na rękę i nie tylko

W ostatnim czasie sprawy rodzinne i zawodowe odebrały mi możliwość komentowania wydarzeń na bieżąco, ale choć parę słów... Wpierw wspomnienie. W moim zborze raz na miesiąc, czasem raz na parę miesięcy mieliśmy nabożeństwo zwane Wieczerzą. Praktyka była taka, że w trakcie tego nabożeństwa, pastor odczytywał odnośny fragment z Pisma Świętego, najczęściej z Listu do Koryntian, dzielił kupowany chleb z grubsza na kilka części i podawał na tacy wiernym, a my odłamywaliśmy sobie po kawałeczku, wyznając symboliczną obecność Pana Jezusa. Symboliczną, ponieważ po nabożeństwie, chleb wieczerny znowu stawał się zwykłym chlebem, dzieci na ogół dojadały resztki. Po latach dopiero zrozumiałam, dlaczego w kościołach katolickich są te wyśmiewane przez niektórych ewangelików tabernakula, po co jest puryfikacja naczyń, skąd taka a nie inna forma hostii; dowiadywałam się, że melchizedek to nie tylko osoba, ale również przedmiot oraz jakie procedury chronią to, co stało się Ciałem i Krwią. Stało
Czytaj więcej

Resurrexit!

Obraz
Może doczekaliśmy się takich czasów, gdy Święty Kościół doświadcza wszystkiego, co było udziałem Jego Głowy - zdrady ucznia, zaparcia się przyjaciela, osamotnienia, biczowania, złych wyborów tłumów, męki, upadków, obnażenia i śmierci. I jak wtedy, Ta, która w dzień sobotni wiarę zachowała, tak i teraz wiarę nam zachowa, w rozproszonych dzieciach swoich, tych, którzy powierzyli się Jej w szczególny sposób. Może tak przyjdzie nam dłużej trwać, w smutku i pogardzie, przy pozornym triumfie zła, w pustce i ciszy grobu. Aż znowu ujrzymy Pana w chwale a tych, którzy chcieli zamknąć Kościół w grobie - wystraszonych, zawstydzonych i pierzchających. Bo tak to już trochę bajkowo jest... że Wielki Król w "przebraniu" przychodzi do ludu swego i naraża się na złe traktowanie przez tych, którzy nie wiedzą, kim naprawdę jest... A w postaci Baranka rzucony zostaje smokowi śmierci, jak głosi starożytna homilia... "Ukryło się Bóstwo pod zasłoną człowieczeństwa i tak stanęło przed ś
Czytaj więcej

Przychodzi w nocy

Obraz
Wielka Noc. Ten, który umierał w tym samym czasie, gdy zabijano paschalne baranki, w ciemności nocy powstał z martwych. W nocy, gdy rozproszeni i rozczarowani uczniowie pewnie spali, po świątecznym dniu, przed kolejnym dniem pełnym pracy. Zmartwychwstał w nocy. Urodził się wśród nocnej ciszy. W nocy przyszedł do panien mądrych i niemądrych. Jak złodziej w nocy przyjdzie kiedyś po raz ostatni dla świata. Wtedy, gdy się nie spodziewamy, gdy sam Pan zastanawia się czy wiarę znajdzie. W nocy, gdy czujność jest uśpiona, gdy ciemność utrudnia rozeznanie, gdy mroki sprzyjają zło czyniącym. Wydaje się, że dla wielu z nas obecny czas kojarzy się z nocą, pogłębiającym się chaosem, brakiem przywództwa, rozproszeniem skonsternowanych wierzących, brakiem sakramentów. Ciemność w jakiś sposób spowiła ziemię, choć tak wielu widzi ją tylko jako zagrożenie dla ciała, gdy tymczasem to nie tyle ciała, co dusze giną w przywiązaniu do grzechu, wśród coraz bardziej rozpowszechnionego zakłamania, niszczenia
Czytaj więcej