Credo in unam

Czy należy obawiać się oddawania czci Matce Bożej Czy dwa przeciwstawne skutki mogą mieć tę samą przyczynę? Czy jeden i ten sam Duch Święty może wzbudzać jednocześnie miłość i niechęć do tej samej osoby? Popatrzmy wpierw na słowa „Boskiej komedii”: „Dziewico Matko, Córo swego syna, Korna a w takiej u aniołów cenie, Ostojo, w której pokój się poczyna; (…) W tobie jest zbożność i w tobie wspaniałość, W tobie dobroci poryw miłosierny, W tobie wszelaka stworzeń doskonałość.” Tymi słowami uhonorował Dante tę, którą zwą też Matką Bożą, Matką Najświętszą, Niepokalanie Poczętą, Arką Przymierza, Bramą Niebieską, Królową Aniołów i dziesiątkami innych wezwań; tę, którą polska tradycja za wymową łacińską, nazywa Maryją. Mam jednak w pamięci o tej samej kobiecie słowa zgoła odmienne, częściowo neutralne, ale też i mocno negatywne. Do neutralnych należy nauczanie o zwykłej kobiecie, zwanej Marią, pannie, która urodziła wpierw Syna Bogu, a potem inne dzieci Józefowi, żyła pobożnie, prawda!, ale

Kiedyś zabranialiśmy ludziom czytać Pismo Święte – usłyszałam od jednego zakonnika. – Teraz się to zmieniło, dzięki kontaktom z protestantami . Powyższe zdanie jest jednym z tych niezapomnianych zdań, na które reaguję zdumionym milczeniem. Nie z powodu braku argumentów, tylko dlatego, że zawiera tyle przeinaczeń, iż doprawdy nie wiadomo od czego zacząć sprostowywanie. Oczywiście, słyszałam o zakazach czytania Pisma. I zdarzyło mi się nieraz słyszeć, ba! nawet powtarzać, oskarżenia pod adresem katolików o brak znajomości Pisma, zaś umiejętność przytaczania sigli i wersetów biblijnych przez ewangelików uznawałam jako uzasadnienie ich wyższości nad katolikami. Jak wszyscy protestanci przyjmowałam, że tylko Pismo jest podstawą wiary. Do zmiany poglądów dochodziłam żmudnie latami i gdy ostatnimi czasy zauważyłam w Kościele Katolickim nasilone zachęty do czytania Biblii i omawiania poszczególnych wersetów, szukania w niej odpowiedzi na stawiane pytania o wiarę i chrześcijańskie życie,