Przychodzi w nocy



Wielka Noc. Ten, który umierał w tym samym czasie, gdy zabijano paschalne baranki, w ciemności nocy powstał z martwych. W nocy, gdy rozproszeni i rozczarowani uczniowie pewnie spali, po świątecznym dniu, przed kolejnym dniem pełnym pracy. Zmartwychwstał w nocy. Urodził się wśród nocnej ciszy. W nocy przyszedł do panien mądrych i niemądrych. Jak złodziej w nocy przyjdzie kiedyś po raz ostatni dla świata. Wtedy, gdy się nie spodziewamy, gdy sam Pan zastanawia się czy wiarę znajdzie. W nocy, gdy czujność jest uśpiona, gdy ciemność utrudnia rozeznanie, gdy mroki sprzyjają zło czyniącym.

Wydaje się, że dla wielu z nas obecny czas kojarzy się z nocą, pogłębiającym się chaosem, brakiem przywództwa, rozproszeniem skonsternowanych wierzących, brakiem sakramentów. Ciemność w jakiś sposób spowiła ziemię, choć tak wielu widzi ją tylko jako zagrożenie dla ciała, gdy tymczasem to nie tyle ciała, co dusze giną w przywiązaniu do grzechu, wśród coraz bardziej rozpowszechnionego zakłamania, niszczenia świętości i odrzucania wszystkiego, co związane z Bożymi zasadami.

W tym czasie wspominania wielkich dzieł Pana, serdecznie życzę pokoju i nadziei, że Pan przyjdzie, znowu przyjdzie w nocy, pokonać ciemność nieprawości, rozproszyć mgliste nauczanie światłem prawdy i ujawnić zamysły i knowania wrogów Boga, tych na zewnątrz i wewnątrz Kościoła. Nieważne, jak bardzo jeszcze mrok się pogłębi, nieważne, że może jeszcze nie widzimy światła, że czujemy się rozproszeni i zasmuceni, On już czeka, aby znowu wejść odmienić dzieje świata.


Obraz: http://thebiblerevival.com/clipart/the%20resurrection%20day.jpg

Popularne posty z tego bloga

O Komunii na rękę i nie tylko

W ostatnim czasie sprawy rodzinne i zawodowe odebrały mi możliwość komentowania wydarzeń na bieżąco, ale choć parę słów... Wpierw wspomnienie. W moim zborze raz na miesiąc, czasem raz na parę miesięcy mieliśmy nabożeństwo zwane Wieczerzą. Praktyka była taka, że w trakcie tego nabożeństwa, pastor odczytywał odnośny fragment z Pisma Świętego, najczęściej z Listu do Koryntian, dzielił kupowany chleb z grubsza na kilka części i podawał na tacy wiernym, a my odłamywaliśmy sobie po kawałeczku, wyznając symboliczną obecność Pana Jezusa. Symboliczną, ponieważ po nabożeństwie, chleb wieczerny znowu stawał się zwykłym chlebem, dzieci na ogół dojadały resztki. Po latach dopiero zrozumiałam, dlaczego w kościołach katolickich są te wyśmiewane przez niektórych ewangelików tabernakula, po co jest puryfikacja naczyń, skąd taka a nie inna forma hostii; dowiadywałam się, że melchizedek to nie tylko osoba, ale również przedmiot oraz jakie procedury chronią to, co stało się Ciałem i Krwią. Stało ...
Czytaj więcej

Resurrexit!

Obraz
Może doczekaliśmy się takich czasów, gdy Święty Kościół doświadcza wszystkiego, co było udziałem Jego Głowy - zdrady ucznia, zaparcia się przyjaciela, osamotnienia, biczowania, złych wyborów tłumów, męki, upadków, obnażenia i śmierci. I jak wtedy, Ta, która w dzień sobotni wiarę zachowała, tak i teraz wiarę nam zachowa, w rozproszonych dzieciach swoich, tych, którzy powierzyli się Jej w szczególny sposób. Może tak przyjdzie nam dłużej trwać, w smutku i pogardzie, przy pozornym triumfie zła, w pustce i ciszy grobu. Aż znowu ujrzymy Pana w chwale a tych, którzy chcieli zamknąć Kościół w grobie - wystraszonych, zawstydzonych i pierzchających. Bo tak to już trochę bajkowo jest... że Wielki Król w "przebraniu" przychodzi do ludu swego i naraża się na złe traktowanie przez tych, którzy nie wiedzą, kim naprawdę jest... A w postaci Baranka rzucony zostaje smokowi śmierci, jak głosi starożytna homilia... "Ukryło się Bóstwo pod zasłoną człowieczeństwa i tak stanęło przed ś...
Czytaj więcej

O zohydzaniu Bożego Ciała i katolickich grzechach

Z okazji uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, „zaprzyjaźniony” z katolicyzmem portal opublikował listę katolickich zbrodni: o wykorzystywanych seksualnie zakonnicach, sprzedawanych dzieciach, przymusowych nawróceniach, chorwackich ustasze, przekrętach finansowych i molestowaniach dokonywanych przez osoby duchowne. Nie chcę nikogo bronić. Kościół zawsze był świadomy tego, że w jego szeregach jest jedna dwunasta Judaszów, jedna dwunasta zapierających się, a reszta – jak mawiał mój pastor – pożal się, Boże! – tchórze, walczący o władzę i narwańcy, którzy dopiero z czasem dostąpili przemiany. Ta świadomość powodowała, że Kościół głosił o grozie grzechu, zwłaszcza tym wołającym o pomstę do nieba, nie buddystom i muzułmanom, tylko SWOIM, swoim dzieciom. Przez wieki przypominał o przykazaniach Bożych i kościelnych, nawoływał do spowiedzi i zadośćuczynienia, życia pokutnego i ekspiacyjnego za grzeszników, twierdził, że są grzechy, za które nie ma wybaczenia. To Kościół głos...
Czytaj więcej