Credo in unam

Wszyscy znamy wizerunki Matki Szczęśliwej, gdy trzyma na ręku dziecięce ciało Swojego Syna. Znamy i wizerunki Matki Boleściwej, gdy trzyma na rękach martwe ciało tego samego Syna zdjętego z krzyża. Ta sama Matka, to samo ciało, raz pełni radości i witalności, przyjmujący hołdy królów i pasterzy, a raz pełni bólu, wydani przez kapłanów i wyszydzeni przez żołnierzy. To samo ciało. Delikatne ciało dziecka i poszarpane ciało skazanego na śmierć, na rękach tej samej matki, dla której te dwa wydarzenia rozdzieliła przepaść cierpienia.   I spoza wieków upłynionych tyla wraca ta do mnie zobecniona chwila, w której śród Niebios i ziemi zaćmienia zmarł Wszechstworzyciel wobec wszechstworzenia!  Ciało dziecka i ciało dorosłego skazańca. Czy wolno nam twierdzić, że to ciało umęczone przestało być ciałem Jej Syna? Nie. To, co chwilowo śmierć pochłonęła, było tym samym ciałem, które odbierało hołdy wielkich i małych.  Podkreślam tę toż-samość ciała dziecka i skazanego, ponieważ wierzymy, że

Wielka Noc. Ten, który umierał w tym samym czasie, gdy zabijano paschalne baranki, w ciemności nocy powstał z martwych. W nocy, gdy rozproszeni i rozczarowani uczniowie pewnie spali, po świątecznym dniu, przed kolejnym dniem pełnym pracy. Zmartwychwstał w nocy. Urodził się wśród nocnej ciszy. W nocy przyszedł do panien mądrych i niemądrych. Jak złodziej w nocy przyjdzie kiedyś po raz ostatni dla świata. Wtedy, gdy się nie spodziewamy, gdy sam Pan zastanawia się czy wiarę znajdzie. W nocy, gdy czujność jest uśpiona, gdy ciemność utrudnia rozeznanie, gdy mroki sprzyjają zło czyniącym. Wydaje się, że dla wielu z nas obecny czas kojarzy się z nocą, pogłębiającym się chaosem, brakiem przywództwa, rozproszeniem skonsternowanych wierzących, brakiem sakramentów. Ciemność w jakiś sposób spowiła ziemię, choć tak wielu widzi ją tylko jako zagrożenie dla ciała, gdy tymczasem to nie tyle ciała, co dusze giną w przywiązaniu do grzechu, wśród coraz bardziej rozpowszechnionego zakłamania, niszczenia